Kad je Alan McGee zatvorio vrata diskografske kuće Creation, prva vidljiva posljedica njegova povlačenja bila je kratkotrajna panika u taboru Oasisa koji su neplanirano morali tražiti novog izdavača. No reputacija Creationa ipak nije izgrađena na brit-pop bestselerima braće Gallagher. Već u osamdesetima McGee se nametnuo kao jedan od glavnih stratega britanske indie-rock scene, otkrivajući bandove poput The Jesus & Mary Chain, Primal Scream, My Bloody Valentine i Ride. Njihova istraživanja psihodeličnog naslijeđa iz 60-ih bila su dosta dobro prihvaćena u Europi, ali nitko od Alanovih favorita nije uspio ostaviti dublji trag u Americi. Premda su brzo došli do ugovora s “Warnerom”, koji je za njih organizirao ambicioznu promotivnu kampanju, Jesus & Mary Chain nešto je više prostora u američkim medijima dobio samo nakon zabrane pojavljivanja na televiziji zbog navodne blasfemije u imenu grupe. Tragovi britanskih neopsihodeličara primijećeni su tek sredinom prošlog desetljeća na snimkama trip-rockera Dandy Warhols iz Portlanda i Brian Jonestown Massacre iz San Francisca, svojevrsne prethodnice Black Rebel Motorcycle Cluba.
Ime skinuto s kožne jakne koju je nosio Marlon Brando u filmu “Divljak” možda bi bolje pristajalo bandu odgojenom na američkoj rock ‘n’ roll tradiciji, ali trio Black Rebel Motorcycle Club na debut albumu “B.R.M.C” zvuči kao legitimni nasljednik Jesus & Mary Chain, što ga je već dovelo na britanski top-20. Doduše, za Petera Hayesa, Roberta Turnera i Nicka Jaga ovaj uspjeh samo je materijaliziranje hvalospjeva koji su ih pratili još od prvih koncerata održanih prije četiri godine u San Franciscu. U ljeto 1999. prerasli su mjesne klubove i počeli nastupati u Los Angelesu, dok se njihov promo CD vrtio na nekoliko kalifornijskih radiopostaja. Prema standardnoj proceduri za promociju novih američkih bandova album “B.R.M.C” najprije je objavljen na domicilnom tržištu, makar su znatan dio naklade odmah otkupili britanski distributeri potaknuti euforičnim komentarima tjednika NME i preporukama još uvijek utjecajnog Noela Gallaghera.
Nastupni singl “Whatever Happened To My Rock ‘n ‘Roll” signalizirao je da su B.R.M.C. istomišljenici newyorških The Strokes i detroitskih White Stripes, ali album se već od uvodne pjesme “Love Burns” naslanja na rane radove braće Reid mnogo više nego na klasike Velvet Undergrounda ili Stoogesa .Vokal u “Red Eyes And Tears” podsjeća na Jima Reida s nezaboravnog albuma “Darklands”, dok gitare putuju od J&MC do My Bloody Valentine. “Avake” donosi zanimljiv spoj kalifornijskog undergrounda “Paisley” s početka 80-ih i najboljih momenata grupe Ride, a “White Palms” opet naglašava sličnosti s Jesus & Mary Chain, kao i činjenicu da ovom besprijekorno uigranom mladom triju nedostaje još samo malo originalnosti. “Rifles” je jedna od rijetkih slabijih pjesama na albumu, ali možda najprihvatljivija tinejdžerskoj publici koja izgara na koncertima Creeda i Nickelbacka. Sedmominutna psihodelična vožnja “As Sure As The Sun” i završna “Salvation” u kojoj se prepleću Primal Scream i Velvet Underground lakše će potvrditi visoku ocjenu za “B.R.M.C” , no to su vjerojatno pretvrdi zalogaji za potrošače aktualnih hitova naviknute na MTV-jevsku površnost. Black Rebel Motorcycle Club možda nikad neće nadvisiti svoje uzore s Creationa, ali definitivno je zaslužio pažljivije slušatelje od novih pop-punk i post-grunge atrakcija.

Gotan Project – ‘La Revancha Del Tango’ (Ya Basta)
Klasični argentinski tango zapakiran u parišku jazzy-dub-house produkciju koja malo vuče na Saint Germaine s albuma “Tourist”! Philippe Cohen Solal i Christophe Mueller predstavili su svoj izum na lanjskom festivalu “Kontrapunkt”, a u međuvremenu su završili snimanje prvog albuma uz pomoć argentinskoga gitarista Eduarda Makaroffa i mnoštva sampleova poskidanih sa starih ploča Astora Piazzolle. Odlični singl “Triptico” ostao je jedina sigurna propusnica za klupski “dancefloor”, ali uz Gotan Project možete zaplesati i u intimnijoj atmosferi. Manje impresivan od radova Thievery Corporation ili Bebel Gilberto, no ipak jedan od originalnijih albuma u “downtempo” katalogu.

Pink – ‘Missundaztood’(Arista – Menart)
Nakon platinastog debut albuma “Can’t Take Me Home” pjevačica iz Philadelphije imala je dobru priliku za napredovanje u R&B hijerarhiji, ali čak ni najvatreniji obožavatelji nisu se nadali da bi mogla doći do vrha u konkurenciji s Missy Elliot i Macy Gray. Čini se da ni sama Pink nije vjerovala u takav rasplet jer zarazni refren aktualnog singla “Let The Party Started” najavljuje barem privremeno povlačenje iz R&B kategorije i početak nadmetanja s Britney Spears za titulu planetarne teen-pop princeze. Najvažnije autorske i producentske zahvate na novom albumu napravila je Linda Perry (bivša 4 Non Blondes), a u pjesmi “Misery” kao gosti su se pojavili Steven Tyler iz Aerosmitha i Bon Jovijev gitarist Richie Sambora.

Lee Scratch Perry – ‘Jamaican E.T.’ (Trojan – Menart)
Album “Jamaican E.T.” objavljen je na labelu s kojim je Lee Scratch Perry surađivao krajem 60-ih i početkom 70-ih, kad je među ostalim bio kućni producent Boba Marleyja. Klasični reggae stil iz tog vremena prepoznaje se i u mnogim instrumentalnim dionicama na novom albumu, ali to uvijek ne znači da je Perryja iznenada uhvatila nostalgija uoči 66. rođendana. Neobične vokalne disharmonije i transformacija glasa u dodatni dub instrumenta gotovo su nespojivi s konvencionalnom reggae produkcijom, a najradikalnija rješenja prije bi se mogla dovesti u vezu s eksperimentima kakve je povremeno izvodio pokojni guru jazz avangarde Sun Ra.